بازگشت
به مناسبت روز پـــد ر
مولانا عبدالکبیر (فرخاری) مولانا عبدالکبیر (فرخاری)

                                                   ونکوور، کانادا

 

 

 

پدرگیرد چو گــل فرزنــد را آذیــن دستــارش         ازین گل ها دهد گرمـی متــاع ســـردبـــازارش

بیاساید همی چون کودکان درسایه ی رحمـت          سراب زندگانی را کــند سیـــراب بـــا کـــارش

تلاش بی توقــف داردانســـــان وطــن پــرور          نبیند گـــژدم غربـــت درآغوش شـــرربـــارش

صدف راپرکند ازآب نیســــان دردل قلــــــزم          کند تا عــرضه دربـازار گیتــی درشهــــوارش

زآهنگ ترقی بی وجودش نیســـت امکانـــــی          بنای کاخ فـــردا را پـــدر همــواره معمـــارش

به لطف و مهربانی هاسخن سنجیده میگویــــد         چو بلبل میچکـــد در و گهـــر ازنوک منقـارش

قضارا طفلکش افتد به چنگال مــرض روزی          کند تردامن گردون ز آب چشـــم خونبـــــارش

زفرط غم گریبان میدرد تا ره برد جــــایـــــی          رساند عرض حال خود به گوش ذات دادارش

بپیچد گربه درد بیدوا اطفـــال معصـــومــــش          زتب تبخال میگیرد لبان ســرخ و رخســـارش

منم فرزانه فرزندی زچشــــم روزگـــارآیـــــم          کنم دنیای هستـــی را نشیمنگــــــاه بیخـــارش

تواضع جوهرمارابرون سازد چوخورشیـــدی          به انسانی حسابم کن که بوسم پای رهـــوارش

به وصفش لایقست گویم لبانش مشک ترسایـد           فضاراپرکند ازنــــافـــه ی آهـــوی تــاتــارش

پسرگاه زبونی چــــاره ی بیچـــاره میگیـــردد          نبیند خیر دهقــانـــی زاربـــاب زمیـــن دارش

نهال پیریـش دربـــاغ گیتــــی میشـــود لابــــد           به هنگام زبونیها عصای دست و غمخوارش

گرفت راه دگر، ناید بدیــن ماتــم ســراهرگـــز          خداوندا تو دردامان لطف خـــود نگهـــدارش

 

                                   به (فرخاری) بگو واعظ پدر دیهیم اجلالست

                                   به پای مرقدش ریزد گلاب بــاغ فرخـــارش                  

  

 


June 23rd, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان